Opis:
Publikacja dostępna tylko w wersji elektronicznej. W 2005 roku obszary wiejskie zajmowały 93,2% powierzchni Polski, a na wsi mieszkało 38,5% ludności. Według ONZ Polska była siódmym krajem Unii Europejskiej pod względem wysokości odsetka osób zamieszkujących na terenach wiejskich1. Biorąc natomiast pod uwagę nie odsetek, a liczbę ludności wiejskiej Polska była trzecim krajem w UE, zaraz za Niemcami (20,5 mln) i Włochami (18,8 mln). Prognozy przewidują zachowanie wymienionych proporcji pomiędzy krajami UE przez najbliższe 10 lat, pomimo że w tym czasie nastąpi spadek liczebności ludności wiejskiej zamieszkałej we Wspólnocie (o ok. 6%) i jej odsetka (o ok. 2 p.p.). Wobec tak znaczącego liczebnie potencjału ludzkiego występującego na terenach wiejskich, wydaje się istotne poznanie cech społeczno-demograficznych tej zbiorowości. Mają one wpływ na konkurencyjność mieszkańców wsi na rynku pracy, ich aktywność zawodową, przedsiębiorczość, a również na poziom uzyskiwanych dochodów. Źródłem danych do badań była ankieta IERiGŻ-PIB przeprowadzona w 2005 roku wśród rodzin zamieszkałych w 76 wsiach położonych w różnych regionach kraju, natomiast w celu ukazania niektórych zjawisk makroekonmicznych posłużono się opracowaniami statystycznymi GUS.